The Powfinder Split 157, het beste splitboard ter wereld?

"Hoe overtuig ik Morris dat er een Powfinder Splitboard moet komen? Door het beste Splitboard ter wereld te maken." Aan het woord is Haas, hoofd shaper bij Powfinder. Het werd een lang ontwikkeltraject maar het resultaat is een pareltje. Onderstaand Haas zijn verhaal.

Al vanaf de eerste schetsen van de Morris 157 Signature spookt de Split 157 door mijn hoofd. Maar Morris (de weerman van wePowder en mede founder van Powfinder) is een beetje een luie en verwende snowboarder. En dat is overigens niet verkeerd bedoeld. Hij wil gewoon geen consessies doen aan zijn boardplezier. Met zijn kennis van het weer en de Alpen scoort hij keer op keer de diepste poeder in de meest rustige resorts. Maar als de poeder op is of de lente dient zich aan dan gaat hij liever richting de zee voor een lekkere surfsessie.

Al zeker 10 jaar ben ik bezig hem op een splitboard te houden. Ja, je leest het goed: 'houden'. Ik heb hem regelmatig op een splitboard gekregen, maar nooit kunnen houden. Morris heeft in 10 jaar tijd vele setjes gekocht om ze na een paar toertjes direct weer te verkopen. Iedere keer weer was het 'm niet. Te zwaar, een te dode torsieflex, een te stijve lengteflex en ga zo maar door. Het heeft hem niet alleen veel geld gekost, het heeft hem ook zeer sceptisch gemaakt. Experimenten met sneeuwschoenen en stijgski's volgden tussendoor maar ook dat vond hij uiteindelijk teveel gedoe. Wat natuurlijk ook zo is.

Zelf was en ben ik wel 'aan' voor het splitboarden met de meest mooie avonturen tot gevolg. Monte Rosa, Ecrins, Mont Blanc, Gotthard, Hohe Tauern, noem het maar op. Van mellow tot extreem steil, net naast de lift maar ook met overnachtingen in hutten en tenten. Ik was al die tijd bereid om concessies te doen bij het afdalen, maar vanaf de eerste solid Powfinder was mij duidelijk dat er een Powfinder Split zou moeten komen. Het schetsen en prototypen begon al snel wat leidde tot een aantal uitgangspunten en uitdagingen.

Uitdagingen 
Om Morris te overtuigen moet er een Split komen die minimaal net zo goed rijdt als de Solid.  En dat is een uitdaging. Morris is een technische rijder die van een mooie torsieflex houdt. Maar door een board te splitten en er twee staalkanten doorheen te trekken wordt de torsie direct een stuk stijver. De tweede uitdaging is de swallowtail. De Powfinders hebben een diepe swallowtail waar de achterste binding niet ver vandaan staat. Hierdoor is er geen ruimte meer voor een tailclip. Ten derde is er duurzaamheid. Splitboards hebben in de regel meer te verduren dan een solid. En last but not least moet zo'n board ook niet te zwaar zijn.  

De bamboo flex
Wat de Powfinders uniek maakt is niet alleen de shape. Het is ook het gebruik van Bamboo. We experimenteren al meer dan 10 jaar met bamboe en de flex van het materiaal is ongekend. Het materiaal is ontzettend levendig en zit vol met energie terwijl het toch een dempend gevoel geeft. In combinatie met andere houtsoorten kun je de perfecte kern vormgeven. De afgelopen jaren heb ik al menig experimentele kern mogen maken waarbij ik het gebruik van het dure bamboo hout niet schuw. Als ik met behulp van extra bamboo een board nog beter kan maken dan doe ik dat. Ook al gaat dat ten koste van de winstmarge.

Uitdaging was nu een kern te maken die een flexpatroon heeft die ongeveer gelijk is aan de Powfinder Limited en de Signature series. Na meerdere rondes heb ik een kern kunnen samenstellen die doet wat ik wil. Door een zorgvuldige mix te maken van Poplar, Paulownia en Bamboo is het me gelukt. Door het gebruik van Paulownia werd het board niet te zwaar, Poplar zorgt voor de pop en door strategisch de Bamboo te plaatsen is levendigheid gegarandeerd.

Duurzaamheid
Een splitboard heeft veel meer te verduren dan een normaal board. Niet voor niets hebben heel wat splitboards tegenwoordig een textured topsheet en extra staal in de neus en de tail. Dat ik dit ook zou gaan toepassen op de Split was een no brainer voor me.

Maar wat te doen met de sidewalls? In onze Signature series gebruiken we Bamboo sidewalls, maar in een Split zou dat te kwetsbaar kunnen zijn. Bamboo sidewalls geven een heerlijke edgehold en kunnen erg goed tegen een impact, maar als de klap te groot is zal er een scheurtje komen in je sidewall. Dat heeft op de piste geen consequenties. Na afloop goed laten drogen, vullen met epoxy en je board is weer good to go. Maar wat als je op een meerdaagse tour bent en in een hut of tent slaapt? Dan kan het ontdooien en opvriezen van water in scheurtjes voor verdere scheurvorming zorgen. ABS dan? ABS is een prima product voor de weinig eisende snowboarder, maar wie beter rijdt voelt dat ABS consequenties heeft voor de flex van een board. En omdat een splitboard vier in plaats van twee sidewalls heeft voel je dat nog eens veel erger. Daarnaast heeft ABS de neiging om te versplinteren als het mis gaat. Een sintered sidewall dan? Daarvoor geldt hetzelfde als ABS. Het maakt de flex van een board doods. 

Een aantal jaren geleden kwam ik via wat kleine board- en skishapers in aanraking met PU, ofwel sidewalls van Polyurethaan. Deze sidewalls giet je handmatig naast de kern en laat je acht uur drogen. Een arbeidsintensief en dus kostbare oplossing. Maar PU sidewalls hebben een aantal evidente voordelen. Ze hebben eigenschappen die gelijk zijn aan Bamboo. PU dempt net als bamboo namelijk het nare geklapper wat je vaak hebt in de ultralichte (carbon) splitboards. PU heeft dat niet wat een prettigere ride oplevert. Daarnaast is PU geen rem op de mooie bambooflex, het kent een flex die er gelijk aan is waarmee de Bamboo flex behouden blijft. Verder is PU zo'n 30% sterker dan ABS wat de duurzaamheid ten goede komt. Als laatste zorgt het gieten van de sidewall voor een stevige permanente verbinding met de kern. Met de lancering van de Limited Edition heb ik veel ervaring kunnen opdoen met PU en bij de ontwikkeling van de Split bleek PU de oplossing. 

Hercules hooks by Phantom
Door te experimenteren met materialen (en niet te letten op de kosten daarvan) had ik de ultieme kern en sidewall gevonden. Nu nog de uitdaging met de swallowtail en de tailclip. Want er is (te) weinig ruimte om een tailclip te plaatsen achter de binding. Na vele gesprekken met techneuten bleek dat er op een swallowtail niets op tegen was om de tailclip voor in plaats van de achterste binding te plaatsen. Zo gezegd zo gedaan. Maar nog mooier was dat ik tijdens mijn zoektocht op de Hercules hooks van Phantom stuitte. Veel splitboards hebben de neiging om na verloop van tijd een kier te krijgen tussen beide splitdelen. Maar met Phantom is dat verleden tijd. 

The proof of the pudding is in the eating  
Na een lange periode van testen, experimenteren, shapen en verder finetunen was ik aan het begin van winter '18-'19 eindelijk zover om het board door anderen te laten testen waaronder Morris. En dat heb ik geweten. Een aantal Powfinder rijders van het eerste uur melde zich direct na een voorzichtig appje van mijn kant en niet veel later waren de eerste Powfinder Splits onderweg in de sneeuw. Al snel volgden de eerste appjes terug en dan weet je waarvoor je het doet. Ik geloof dat ik zelden zo trots ben geweest. Robbert Schippers heeft sinds de eerste tests al zijn andere splitboards niet meer aangeraakt en reed zelfs in Engelberg het grootste deel van zijn tijd op de Split in plaats van zijn Solid. Van andere testers kreeg ik zelfs direct de eerste bestellingen binnen.

Maar het testen zorgde ook voor de puntjes op i. Het bevestigde mijn gevoel om voor Phantoom hooks te gaan. En het zorgde voor heel veel data inzake de te kiezen vellen waarna we de keuze konden maken voor Montana Skins in Zwitserland. Om maar wat verbeteringen te noemen.

En Morris? Ik kan me de eerste meters van Morris nog herinneren. We besloten vanuit een skigebied een tourtje te maken. Omdat het bij het tussenstation nogal druk was opperde Morris een snelle dalafdaling op en net naast de pistes. Voor ik het wist was hij weg. Waar hij eerst nog wat voorzichtig reed moest ik de laatste paar honderd hoogtemeters alle zeilen bijzetten om bij te blijven. Helemaal beneden stapte een serieus ogende Morris uit zijn bindingen. Hij keek me strak aan....

'We hebben een winnaar', waarna zijn smile en een high five volgden. Die middag volgde een tourtje, namen we wat cliffs en knalden we door de poeder. Afgelopen winter heeft Morris meer getoerd dan in de afgelopen 10 jaar en zelfs een week lang in een skigebied zijn Split gebruikt in plaats van zijn solid. Het gemak waarmee je even wat vellen onder je board plakt en in een half uurtje naar een onverspoorde top loopt heeft bij hem de doorslag gegeven. Het meest hilarische moment was nog wel de inzet van de Split tijdens het Poederbaas NK Freeride. Omdat we zo lekker aan het poederen waren in Engelberg kwamen we te laat in Kappl voor de laatste lift naar boven. Morris had de face check al gemist maar dreigde nu ook de verplichte riders meeting te missen die 600 hoogtemeters hoger plaatsvond. Snel haalde hij zijn Split uit de auto en skinde naar boven. Dat Morris in mei de Split meenam naar Spitsbergen om daar in serieus backcountry terrein met mijn Split 157 te gaan touren was voor mij de slagroom op het toetje. Missie geslaagd.